Uitvaart in ‘festivalsfeer’
Buiten regent het en mijn gedachten gaan terug naar de lieve familie die ik afgelopen week mocht bijstaan. ‘Ik hoop dat ik één van jullie mag zijn’ is wat ik aangeef in de eerste ontmoeting.
Zo kan ik goed ‘voelen’ wat er nodig is. En wat ben ik in dit gezin met open armen ontvangen. Het is zelfs een beetje lastig nu ik niet meer iedere dag bij hen ben. We appen elkaar nog en morgen hebben we samen afgesproken.
Zij moesten afscheid nemen van hun lieve moeder en oma, dochter en zus. Ze werd gebalsemd en in haar eigen huis, in de woonkamer, op bed opgebaard. Zo mooi om te zien hoe natuurlijk dit was. Bij haar zijn, samen een wijntje drinken bij haar, de kinderen die oma een knuffel gaven of gewoon bij haar gingen zitten. De één aan het tekenen, de ander met een computerspelletje.
Alle emoties mochten er zijn. Elkaar horen, zien en begrijpen.
Zo werd de tuin voor de condoleance omgetoverd tot ‘De MegatentTuin’ Ze stond daar, midden in de zee van bloemen en haar persoonlijke spullen, in de door de kleinkinderen en kinderen beschilderde kist.
De dag van de uitvaart werd gehouden op een prachtige plek in het buitengebied, een stretchtent werd geregeld, tv scherm, geluid, catering …. Mama hield van het bezoeken van festivals, dankbaar dat we dit voor haar kunnen doen.
We vertrokken al op tijd naar de plek zodat iedereen kon ‘landen’. Mama wilde geen ‘lijkwagen’ dus werd er gekozen voor vervoer met mijn Caddy. Haar ene zoon reed voor ons op de motor, de andere zoon samen met mij in de auto mee. Bij aankomst konden de kinderen rennen en spelen bij de zwemvijver (we hadden wel afgesproken dat ze na tijd pas mochten zwemmen 
). Voordat de gasten kwamen lekker met elkaar kunnen lunchen. Voor de kinderen waren er broodjes knakworst en poffertjes.
Daarna een prachtig persoonlijk afscheid waarin een ieder het op zijn eigen wijze deed. De één met woorden, de ander met muziek. Na een toost op het leven volgde een informeel samenzijn. De foto’s werden getoond, haar lievelingsmuziek gedraaid en wie dat wilde kon nog even in alle rust bij haar zijn.
Haar lieve gezin had ervoor gekozen om haar in een kleine kring te begeleiden naar haar laatste rustplaats. We vertrokken onder het mooie nummer November Rain, lopend door de erehaag heen, naar de auto. Een applaus volgde als eerbetoon aan deze lieve vrouw … kippenvel. We werden door een groep motoren begeleid naar de begraafplaats.
Samen met de kleinkinderen hebben we de kist laten zakken, allemaal een stukje … een emotioneel moment … maar doordat zij er de hele week bij betrokken zijn, konden zij ook hier de vragen stellen (vragen die wij als volwassenen ook hebben maar niet durven vragen) en de emoties de vrije loop laten. Huilen en lachen; het ligt zo dicht bij elkaar.
We gingen terug naar de mooie plek (de gasten waren inmiddels naar huis) om nog een moment samen te zijn. En natuurlijk mochten de kinderen nu wel zwemmen.
Trots op deze familie die hun eigen afscheid vorm gaven door te voelen en zichzelf de vraag stelde; ‘Wat heb ik nodig?’ En dit uit te spreken naar elkaar.
Trots op deze ouders. Hoe zij hun kinderen, door het voor te leven, meegeven dat de dood niet eng is, dat verdriet en boosheid er mogen zijn, dat je ook mag lachen … maar dat bovenal de liefde voor elkaar, ondanks de verschillen, heel belangrijk is.
