Het is zaterdagavond, de kachel brandt en ik zit met een boek op de bank. Ik krijg een whatsapp berichtje binnen: ‘Pauline, het gaat niet goed met papa, heb jij het druk de komende week?’
Ik stuur een berichtje terug dat ik wat afspraken heb staan maar dat als het nodig is ik deze kan verzetten en vraag of ik nu iets voor hen kan betekenen? Voor dat moment was het voor hen een geruststelling dat ze mij op ieder moment konden bellen als het nodig was, ook ’s nachts. Dinsdagochtend belde de familie met het bericht dat het steeds slechter ging en dat er bij hen inmiddels een aantal vragen ontstaan waren, of ik even tijd had? Met de antwoorden en informatie konden ze weer even verder. Donderdagochtend om 06.30 uur ging mijn telefoon, papa was in de vroege ochtend, in het bijzijn van al zijn kinderen, overleden.
Het gaf rust dat we al het één en ander besproken hadden. Om half 9 kwamen we bij elkaar, de drie dochters en ik. De verzorging wilde ze graag zelf doen. Eén van de dochters twijfelde of ze erbij wilde zijn. Ik gaf aan dat alles oké was maar vroeg haar of het misschien een optie was om er wel bij te zijn zonder zichzelf te verplichten om mee te helpen maar te laten ontstaan wat op dat moment goed voelde? Mooi om te zien hoe ze elkaar de ruimte gaven. Uiteindelijk hebben ze liefdevol met z’n drieën hun papa voor de laatste keer verzorgd. Op hun eigen wijze; met een traan en met een lach …
Mooi en zo waardevol!!! Trots op deze dochters